Theo Krumbach
Singe, Quetsch & Piano
Et Tini säht för in och "Dä Bälkes"
Ich wor der sechste Panz vun minge Eldere un woodt tirek en
de Musikkapell Krumbach en Flittard erenjebore. Et wor
nämlich esu, dat minge Vatter richtig jeck op et Singe wor un
all sing Pute irjendein Instrument liere mohte. Usserdäm
woodt ich ävver och en dä schläächte Zick in Kölle jebore un
villeich kütt et doher, dat ming Knöchelcher nit janz esu
kräftig jerode sin. En richtig jroße Quetsch ze drage kritt
minge Rögge jedenfalls bes hück nit jeregelt. Doför han ich
ävver vum leeve Jott en ärg krakeelije Stemm kräje, met der
kunnt ich mich ald fröh bemerkbar maache. Als kleine Fetz
deiht ich schon met dem Klavier- und Cellospille aanfange un
wor üvver Johre ene fließije un brave Schüler. Doch dann
kom dä Rock’n Roll un et wor vörbei met däm leeve
Hätzenskindche Theo. Met 16 Johr stundt ich ald op der Bühn
un wor am avrocke, wobei et zoeets ens öm Rhythm’n Blues
gingk. Ich spillten all dat, wat Taste hät, bes et Blod unger de
Fingernähl eruskom un se jovve mer dä Spetznam Taste-
Theo. Un wann ich och hück janz jään Quetsch spille, su
jehööt mi Hätz doch minger ahle Hammond-Orgel, un et es
ärg schad, dat ich die su winnig spille!
Mi Levve lang han ich op Bühne, en Clubs, Kneipe un och en Studios jespillt un de Musik wor eijentlich immer bluesig ov rockig jewäse. Die kölsche Leedcher, die hatt ich de janze Zick all en mingem Hingerkopp avjelaht - do deihten se schlofe, schingk mer hück. Et es ald e paar Jöhrcher her, dat ich et Bettina kennejeleet han, met däm ich zickdäm zesamme Musik jemaht han - natörlich och bluesorienteet, dat wor jo klor. Doch wann ich et mer hück su rääch üvverläje - mer han eijentlich all die Johre immer vill Spaß jehatt, wann mer zohus am Klavier die ahle Ostermann- und Berbuer-Leedcher jesunge han... Su kom et, dat mer dat och ens en uns Stammkneip jedon han un weil do kei Klavier steiht, han ich de Quetsch dozo jespillt. Die Lück han richtig Freud jehatt un all han se uns jesaht, dat wör esu schön un et wör richtig schad, dat et die ahl Krätzjessänger nit mih jitt en Kölle. Dat hät dä Lück en uns Stammkneip sujar esu
jot jefalle, dat se jesammelt han för en Kneipe-Quetsch. Die steiht jetz do un waad
op mich...
Dann kom dä Wolfjang dobei. Un wie mer drei die Krätzjer hee un do en der Weetschaff ov för Fründe op Familljefeste jebraht han, do woren de Lück dovun all esu vun de Söck, dat mer aan et Nohdenke jekumme sin. All han se uns jesaht, dat Zeug, dat möhte mer ens richtig opnemme un för mih kölsche Minsche zojänglich maache, wo dat doch esu schön wör. Jung, do kome mer ävver ärg en de Bräng! Als ahle Blues-Musiker... Su jet maache... Doch schleeßlich han mer et bejreffe, dat dat Krätzjer-Singe och su jet wie Blues sin kann, suzesage dä Urban-Blues vum kölsche Jrielächer...